[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

นี่แหละกวี
(และวิบากชะตากรรม)

ชะตากรรมคนกวีนั้นมหันต์
เพียรถักร้อยปั้นฝันผ่านคำถ้อย
เฉกแม่เรือนประณีตประดิดประดอย
ตัดปะเนียนค่อยค่อยเย็บชุนความ

ฝันเขียนกวีพลิ้วงามอย่างล้ำลึก
กลั่นจากผลึกบึ้งใจใครวาบหวาม
แม้ยลยินต้องมนต์ลุ่มหลงตาม
ระบือคามคมคำอันดื่นรมย์

จึงพากเพียรเรียนงานบุรพกวี
ถอดหอมศรีรหัสนัยคล้ายยาขม
เสพเพรื่อพร่ำดักดานจิตจ่อมจม
แล้วเพียรก้มนฤมิตจินตกานท์

จรดปากกาสลักเสลารุ้งจำหลัก
ติดหล่มปลักตมคำอยู่งุ่นง่าน
เกลาถ้อยดินถ้อยทรายด้วยดวงมาน
เป็นถ้อยดาวแย้มบานหอมลานกวี

วิบากกรรมคนกวียังไม่สิ้น
ถ้อยคำหมิ่นวิจารณ์งานบัดสี
ไร้คุณค่าวรรณศิลป์ฝุ่นธุลี
คมคำขยี้ดอกกวีร่วงลานดิน

กรีดน้ำตากอบเก็บกลีบดอกช้ำ
ค่อยเรียงร้อยช่อคำอันยับวิ่น
หอบดอกกวีกลีบเยินอันพังภินท์
ฝังบึ้งใจของกวินทร์อยู่เงียบงัน ฯ

สนอง เสาทอง
8 พฤษภาคม 56

*มอบให้มือขวา (ผู้เป็นแรงบันดาลใจให้ผมเขียนบทนี้)
คนรุ่นผมล้วนผ่านประสบการณ์ที่เจ็บปวดเช่นนี้ทั้งสิ้น ไม่มีสื่อออนไลน์มารองรับเช่นรุ่นคุณ

**กวีคุณภาพอย่าง โกศล อนุสิม ได้ประกาศวาทะเด็ดอย่างน้อย 2 สำนวนเท่าที่จำได้ คือ

“บทกวีไม่ได้มีไว้ขาย มีไว้แจกจ่าย และแบ่งปัน”

และที่น่าจะโดนใจมือขวา (รวมทั้งกวีหลายๆ คน รวมผมด้วย)

“ข้าพเจ้าเขียน ท่านอ่าน, ท่านไม่อ่าน ข้าพเจ้ายังเขียน”