คิดถึงคนสงขลา
จำจากลามาแทบคลั่ง
สมิหราพาภินท์พัง
น้ำตาหลั่งยามชังกัน
ตะลุมพุกถูกกระหน่ำ
ต้องระกำคงจำมั่น
รักนุชสุดรำพัน
ไม่มีวันได้พบเจอ
เธอบอกให้ไปด้วย
คนดวงซวยจึงยืนเซ่อ
บ้าใบ้เหมือนคนเบลอ
จำปล่อยเธอเพ้อเดียวดาย
จำจากแต่วันนั้น
เธอกับฉันต้องแพ้พ่าย
ฉันทุกข์แทบวางวาย
เหมือนเราตายไปจากกัน
อยู่ไหนหนอคนดี
เธอยังมีชีพไหมนั่น
คิดถึงเธอเพ้อรำพัน
จงสุขสันต์ทุกวันคืน
คิดถึงคนสงขลา
ต้องจากลามาสุดฝืน
หาดใหญ่ใครกล้ำกลืน
กลายเป็นอื่นขมขื่นใจ
“ไพร พนาวัลย์”
อยากเขียนก็เขียนเถิด
จะได้เปิดตาให้กว้าง
จะได้รู้อยู่ในทาง
หรือต้องห่างร้างแรมไกล
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
