อ้อมกอดพี่ไม่มีใครในวันนี้
หลายร้อยวันพันปีไม่มีหลง
ยังเฝ้าคอยนวลนางอย่างซื่อตรง
คนป่าดงรักมั่นไม่ผันแปร
ได้แต่มองท้องฟ้าเวลาเหงา
คิดถึงรักของเราใต้เงาแข
ตักอ่อนอุ่นหนุนนอนพักผ่อนแด
เฝ้าชะแง้แลหาสุดาดวง
วันนี้ไม่มีใครในอ้อมกอด
อยากพร่ำพลอดจอมขวัญวันห่วงหวง
คิดถึงน้องเหลือเกินวันเดินควง
น้ำตาร่วงไหลรินจนชินชา
“ไพร พนาวัลย์”
อย่าใช้คำ”ชินชา” มาเอ่ยอ้าง
ยามรักร้าง ห่วงใยน้องใฝ่หา
คิดถึงกันไม่ห่างเห..ทุกเวลา
ยามหลับตานึกถึงคุณ ก็อุ่นใจ
เคยหนุนตัก คุณขาอย่าลืมหลง
คนไกลคงไร้วาสนามาอยู่ใกล้
แม้เหน็บหนาวขึ้นมาครั้งคราใด
น้ำตาไหลหยดริน..ไม่ชินเลย
เจ้าแซม
รักลุง จุงเบย 
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
