ถึงจะเจ็บอย่างไรขอให้เจอะ
จะเลอะเทอะอย่างไรขอให้ปัก
จะเป็นตายอย่างไรขอให้ทัก
เพราะใจภักดิ์รักเธอจนเผลอตัว
คงเป็นบุญหรือกรรมนำให้พบ
จะได้ซบอกอุ่นละมุนทั่ว
จะได้พ้นจากเงาที่เมามัว
เข้าพันพัวชั่วดีหรือมีลาย
เมื่อเจอแล้วต้องเจ็บก็จำจาก
ต้องพลัดพรากจากกันรักพลันหน่าย
คงไม่ถึงทางตันในวันกลาย
คงไม่ตายหรอกน่าถ้าไม่เจอ
ถ้ามันเจ็บนึกว่าเป็นกรรมเก่า
คงเพราะเราทำผลไว้จนเกร่อ
เป็นทีใครทีมันทั้งฉันเธอ
อย่าได้เผลอเจอกันนิรันดร เทอญฯ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
