ไร้รัง
เสียงดุเหว่าแว่วร้องดังก้องหู
ร้องหาคู่อยู่ได้ไร้มนต์ขลัง
มาบัดนี้สงสารเจ้าเสียจัง
เพราะไร้รังเคยนอนต้องจรไกล
โอ้ มะขามต้นใหญ่เคยได้อยู่
ถูกเขาจู่โจมตัดมิขัดได้
เสียงเลื่อยยนต์โค่นล้มระงมไป
ต้องจำใจจากรังที่พังภินท์
เคยได้ยินเสียงเจ้าทุกเช้าค่ำ
ดั่งเวรกรรมตามทันถึงวันสิ้น
อยู่ไหนหนอขอเพียงได้ยลยิน
จงโบยบินมาบ้างอย่าร้างเลือน
เสียงดุเหว่าหายไปพาใจเศร้า
แสนหงอยเหงาทรวงในยามไร้เพื่อน
อยู่ไหนหนอนกน้อยเฝ้าคอยเตือน
อยู่รังเรือนสูงใหญ่ปลอดภัยเทอญฯ
"ไพร พนาวัลย์"
ขณะที่เขียนกลอนอยู่นี่ ได้ยินเสียงเจ้านกดุเหว่ามาร้องอยู่บนต้นไม้ใกล้ๆบ้าน คงจะมาร้องสั่งลาแน่เลย เพราะต้นมะขามที่เขามาเกาะร้องสั่งอยู่นั้น ต้นเล็กและต่ำเกินไป คงไม่ปลอดภัยแน่ๆ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
