ปาฏิหาริย์ แห่งหัวใจ ไม่บรรจบ
จึงได้พบ เพียงเงา เท่าขมขื่น
คว้าสายลม ล้มทรุด ทั้งจุดยืน
น้ำตาตื่น รินรด เพื่อจดจำ
โลกสีรุ้ง ลอยลา ฟ้าก็หม่น
เหมือนท่วมท้น ธาตุทุกข์ ที่ลุกล้ำ
เหนื่อยและท้อ ต่อหน้า ชะตากรรม
เมื่อเจ็บช้ำ ด้วยเล่ห์รัก ปักทรวง
เป็นพิษภัย ไหม้เหมือน สะเทือนทั่ว
ซึมสลัว สลับร้อน และหนักหน่วง
หลงเป็นปลื้ม ดื่มด่ำ กับคำลวง
ดิ่งเหวห้วง แห่งตน คนเดียวดาย
..
หนึ่งในบท เรียนร้อน เมื่อสอนเศร้า
เพื่อให้เรา รู้ว่า ฟ้าสลาย
ต้องกลับฟื้น ตื่นใส ให้พริ้มพราย
ไม่มีสาย สุดสร้าง เส้นทางรัก
"มาขอมั่วกระทู้พี่พันหน่อยครับ"
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
