ใจสะเทิน ไม่เขินใคร ห้องไห้โฮ
เก็บผ้าเหลือ เสื้อใหม่ ใส่กระเป๋า
กางเกงเก่า เกิบถอง ของคนโง่
เดินหลังค่อม ท่อมท่อม ซูบผอมโซ
ตากลวงโบ๋ ขอบดำ คล้ำน่ากลัว
เท้าลากดิน สิ้นแรง นับแบ๊งก์สั่น
ยื่นส่งพลัน ในมือ ถือแลกตั๋ว
ไฟสีทอง ส่องจ้า หน้ามืดมัว
ขึ้นรถทัวร์ ยืนโบก โขกกับราว
หายใจแผ่ว แล้วผ่อน ถอนถี่ถี่
ทั้งทั้งที่ แอร์เย็น ยังร้อนผ่าว
รถเร่งเบา เข้าโค้ง แซงตรงยาว
น้ำตาพราว หยดย้อย ฝอยกระจาย
คันง่ามนิ้ว หลิ่วตา เกาขาพับ
นอนต่อไป ไม่หลับ กระสับกระส่าย
พอฟ้าแจ้ง จางปาง ฟากทางลาย
ขอไปตาย ดาบหน้า มิคลาคืน
พอกันที สีลา ผู้น่ารัก
เธอไสผลัก จ่อมจม ความขมขื่น
ถึงประสบ พบช้ำ สุดกล้ำกลืน
ขอทนฝืน จากไกล ไร้อำลา
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
