
รำพึงลำพัง
ริมตลิ่งกิ่งจันทร์เกี่ยวขวัญฟ้า
ระยับหยาดดาริกากะพริบยั่ว
นทีเย้าลมเย็นเห็นใจบัว
ส่งหอมเคล้าเสียทั่วแสนคำนึง
สิ้นเสียงซอท้ายไร่ใจหมองหม่น
ร้างสายฝนสูญฝันสัมพันธ์ขึง
อยากฟังลมพัดชายเขาเล่ารำพึง
จากคนหนึ่งถึงคนนี้ทุกวี่วัน
ต้นมะม่วงแทงช่อรอติดผล
รอบางคนจากไกลให้กลับหัน
หรือใจโยงขาดใยไม่ถึงกัน
จึงแอบจันทร์ลำพังแทบฝั่งน้ำ
..................................................................






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า