เจ้าโผผิน สิ้นหวัง ดั่งนกเจ็บ
ทนหนาวเหน็บ เดินทาง อย่างเหงาหงอย
ขาดคู่เรียง เคียงข้าง กลางป่าดอย
เฝ้าแต่คอย เนื้อคู่ อยู่แดนใกล
เสียงดุเหว่า แว่วหวาน ผสานเสียง
เป็นแค่เพียง ในกรง ส่งเสียงใส
เจ้าพรัดพราก จากคอน เคยนอนไพร
ยังหมายใจ อิสระภาพ ตราบชืพยัง
......ยากูซ่า......
คล้ายนกเจ็บ เหน็บหนาว ร้าวในอก
ยินร้องดัง โป้ปก ถกเสียงสั่ง
ฝากสำเนียง เรียงร้อย ถ้อยพจน์ฟัง
ถึงคนยัง ฝั่งฟ้า คราโบยบิน
ขาดคู่เรียง เคียงข้าง บางโอกาส
เหมือนดั่งขาด สายใย ใจสูญสิ้น
ลำลึกถึง คืนเปลี่ยว ทุกเสี้ยวจินต์
เปรียบน้ำริน เดือนห้า อ่อนล้าใจ
คำว่าทน คุ้นกัน เช่นฉันเพื่อน
ไม่เคยเลือน เลื่อนหาย กายอ่อนไหว
จนชินชา มานาน กาลล่วงไป
คำว่าทน ยังอยู่ใกล้ ในวันนี้
รอคอยใคร ไร้จุด สุดแสนเศร้า
ความว่างเปล่า เข้าซุก ทุกพื้นที่
ขาดเหลียวแล แย่หนัก ปักฤดี
มิเคยมี สุขสม ดั่งลมลวง
เสียงดุเหว่า แว่วหวาน ผสานอีก
ฤทัยฉีก ซีกช้าย มะลายบ่วง
รวมซีกขวา คว้าไขว่ ให้หนักทรวง
กี่ปีล่วง เหมือนเก่า เศร้าเดียวดาย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
