
เสียงสายธารซ่านทรวงหลุดห้วงเหว
ลำธารเชี่ยวโฉบร่างกลางหน้าผา
แอบลี้เร้นกลบกาลธารเวลา
ซ่อนกายาเพียงพักรักษาใจ
มกราฯพ้นผ่านร้าวรานอยู่
กุมภาพันธ์ฉันรู้คู่ฉันไร้
จึงหลบหน้ารักษาแผลที่กลางไพร
ให้เสียงธารกลบใจที่คร่ำครวญ
ก่อนสิบสี่กุมภาฯจะมาถึง
คอยฉุดดึงมิให้ใจกำสรวล
ภาพเก่าเก็บที่จะกลบยังรบกวน
เหมือนชนวนเชื้อไฟที่ไหม้ลาม
มองสายธารผ่านเหวเป็นเปลวหมอก
คล้ายละลอกคลื่นใจที่ไถ่ถาม
ว่าจะอยู่อย่างนี้อีกกี่ยาม
ถึงจะตามหัวใจให้กลับคืน?..





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า