หยิบเม็ดยาคว้าใส่เข้าในปาก
คอแห้งผากเจ็บขมต้องอมฝืน
ดื่มน้ำตามลงไปเพื่อให้กลืน
คลายความขื่นคอคล่องของเม็ดยา
สมองแวบแปลบปลาบภาพความหลัง
แต่เมื่อครั้งวัยเยาว์เงาภาพพร่า
หยดน้ำเอ่อเกร่อล้นบนสองตา
ความโหยหาพวยพุ่งฟุ้งกระจาย
วงแขนอุ่นกรุ่นรักตักของแม่
ชื่นดวงแดอกเอ๋ยมิเคยหาย
ยามล้มป่วยเจ็บไข้ไม่สบาย
เคียงข้างกายตลอดสอดมือกุม
ยามกินข้าวกินยาคว้าหยิบป้อน
ยามหนาวนอนหยิบผ้ามาห่อหุ้ม
ยามร้อนจัดพัดถือกระพือรุม
ยามเหงื่อชุ่มซับให้ไม่มีเมิน
วันนี้แม่จากไปไม่มีแล้ว
ยามลูกแก้วเจ็บไข้ให้ขัดเขิน
จะร้อนหนาวคราวไหนได้เผชิญ
ดูขาด-เกินโดดเดี่ยวเปลี่ยวเอกา
คิดถึงแม่คนดีเป็นที่สุด
มิเคยหยุดคิดถึงคะนึงหา
ณ วันนี้ที่หนึ่งเดือนกุมภา
กราบแม่จ๋าที่รูปแทนจูบจริง
"กานต์ฑิตา"
๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
