เช้ามืด...หลังจากที่ดอกบัวหลวงถูกบรรจงวางบนฝาบาตร
เอกเขนกดูพู่กันสายลมพัดกลีบเมฆขาวสะอาด...วาดลวดลาย จนเคลิบเคลิ้ม
บนเก้าอี้หวายตัวเก่าตัวเดิม
ไล่เรียงถ้อยคำในกระดาษตั้งแต่เริ่ม...เสริมคำในบรรทัดที่ตกเติม...ด้วยน้ำตา
เป็นกระดาษเขียนจดหมายลายดอกกุหลาบสีชมพู
บางครั้งดู...ราวกับว่า
ถ้อยคำเหล่านั้นคือถ้อยคำที่ฉันเขียนขึ้นมา
ทั้งที่เป็นจดหมายปริศนา...อายุไม่ต่ำกว่า ห นึ่ ง ร้ อ ย ปี !
ฉันพบมันในห้องเก็บของใต้บันได
ลูกหลานของเจ้าของบ้านคนเก่าคงลืมไว้ที่นี่
อาจเป็นบันทึกของคุณทวดของใครสักคน...ซึ่งฉันบังเอิญพบเข้าพอดี
ฉันค่อยค่อยคลี่...ถือวิสาสะอ่านอักษราวลี ซ้ำไปซ้ำมา
' ความรักของฉันหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับวิญญาณ
หากแม้นเงื้อมมือมัจจุราชและกนกเพลิงเผาผลาญ กระทั่งเหลือเพียงธุลีล่องฟ้า
ขอเพียงคุณหลงเหลือร่องรอยไว้ในกาลเวลา
เมื่อดอกปาริชาติแย้มกลีบต้องนาสา...กระดาษแผ่นนี้จักกลับมาสู่มือผู้บันทึกอีกครั้ง'
ในความเงียบ...สายลมโชยกลิ่นเกสรดอกไม้ปริศนา
พรมกลีบดอกไม้สีแดงเพลิงพร่างตา...ไม่ไกลจากเก้าอี้หวายที่นั่ง
ส มุ ด นั ด ภ พ ป ก สี แ ด ง เ ลื อ ด น ก มี ร อ ย ด่ า ง จ า ง แวบมาในภวังค์
'ไม่ใช่ฉันกระมัง !?!' ก้มอ่านสิ่งที่อยู่ในมืออีกหลายครั้ง จ น ต ะ วั น สุ ก ป ลั่ ง แ ย ง ต า !
ขอบคุณรูปภาพจาก yenta4.com
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
