ฝากกลอนกานท์
ผ่านเมฆขาวไต่ราวฟ้า
รอพบหน้าเนื้อนวลเจียนจวนท้อ
นับเวลาผันผ่านนานเกินพอ
เหตุใดหนอจึงเร้นลี้หนีหน้าไป
พี่นั่งพรมลมหนาวมองดาวหม่น
อยากตะโกนถามน้องพี่สุขดีไหม?
อยากรู้ข่าวเนื้อเย็นเป็นเช่นใด
จวนสว่างฟ้าใสยังไร้นวล
Crescent alone
...มิได้หนี หน้าใคร ไปที่ไหน
ราวฉับพลัน พาให้ ใจปั่นป่วน
ยามอ่านบท กลอนหวาน ผ่านเมฆชวน
ถ้อยรอนวล นั้นหนา พาดีใจ...
...จวนสว่าง นวลน้อง มองหาพี่
รอคอยไม่ เห็นมี พี่อยู่ไหน
น้องรออยู่ รู้ปล่าว? หนาวปานใด
ตะวันใหม่ แล้วหนา นวลมารอ....
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
