ใจปวดแปลบแทบดับดิ้นถวิลถึง
ครวญรำพึงซึ้งค่าอุราหวง
ยิ่งยามหนาวร้าวฤทัยเจ็บในทรวง
ไร้พุ่มพวงดวงจิตแนบนิทรา
จะเข้าบ้านอ่านกลอนเขียนอ้อนสาว
บอกเรื่องราวข่าวสารขานจ๊ะจ๋า
เปิดความนัยไขข้องให้น้องยา
ยังไปมาหาสู่เป็นคู่เคียง
ใจระทึกตึกตักชักสงสัย
เหมือนป่าดงพงไพรช่างไร้เสียง
เคยมากจริงยิ่งแท้แซ่สำเนียง
แจ้วจำเรียงร่ายคำชื่นสำราญ
บ้านกลอนไทยใส่กลอนไม่ต้อนรับ
ประตูงับจับเขย่าเศร้าสังขาร
จนยืนหาวหง่าวเปลี่ยวเสียวดวงมาน
อดเขียนกานท์จารกลอนสะท้อนใจ
หลังวนเวียนเจียนขาดอนาถอก
หายวิตกหยุดถวิลสิ้นสงสัย
นึกว่าเซ้งกิจการบ้านกลอนไทย
โล่งฤทัยใยสวาทไม่ขาดกัน...
บูรพาฯ
มาบ่นความในใจมั่งเนาะ..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
