ลมรำเพยเลยล่วงดวงเดือนดับ
ผู้คนหลับท่ามราตรี..ฟ้าสีหม่น
เส้นปลายฟ้าเลือนลางช่างมืดมน
ใจสับสนเคว้งคว้างอย่างเปล่าดาย
เปลวเทียนวูบสะบัดไหว..ใจหวิวหวั่น
คนที่เคยคิดถึงกันเขามาหน่าย
กระชับผ้าคลุมไหล่..หนาวไม่คลาย
หมอกประปราย..คล้ายอ้อน ก่อนรุ่งเช้า
หยาดน้ำเกาะปลายสนเริ่มหล่นร่วง
หล่นเป็นช่วงคล้ายจังหวะใจกระเส่า
ยัง..ความเงียบแห่งราตรีมีแต่เงา
และตัวเรา..ครุ่นคำนึง ถึงคนไกล
แซม..คนปลายฟ้า
คืนนี้..แซมนั่งอยู่ในบ้านกลอนคนเดียว..
เงียบ และเหงา..
แต่ที่เศร้าที่สุดคือ..มีคนแวะเข้ามา...แซมทัก แต่แซมทักเก้อค่ะ..
ทำให้แซมคิดว่า..คนปลายฟ้าอย่างแซมนี่..ช่างกำพร้าซะจริงๆเลย..
เงียบ และเหงา..
แต่ที่เศร้าที่สุดคือ..มีคนแวะเข้ามา...แซมทัก แต่แซมทักเก้อค่ะ..
ทำให้แซมคิดว่า..คนปลายฟ้าอย่างแซมนี่..ช่างกำพร้าซะจริงๆเลย..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
