๐ แค่คำเขียนออกจากปากกาเก่า
บนบรรทัดสีเทากับเงาหนึ่ง
เรียงร้อยความในใจไม่หวานซึ้ง
แนบบทความคิดถึง...สู่หนึ่งใคร
ถ้อยคำเขียนเวียนวนจนซ้ำซาก
ซึ่งมาจากส่วนลึกที่นึกได้
คนเขียนคำอ่อนเพลียและเสียใจ
ที่บรรทัดต่อไปไม่มีเธอ
ฉันไม่อาจเปลี่ยนโลกที่เหน็บหนาว
ให้มีดาวทอแสงอยู่เสมอ
แม้อยากเขียนกลอนรักให้เลิศเลอ
แต่ก็เผลอ...รินน้ำตา...จนพร่าเลือน

ไฟล์แนบถูกแก้ไขโดยผู้ดูแลระบบ





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า