อยากต่อกลอนกับเธอ..แต่เผลอหลับ
ตื่นขยับกลอนหงิมหงิม..สนิมเขรอะ
จินตนาการพานเลือนให้เฟือนเฟอะ
นั่งเงอะเงอะ..งกเงิ่น..ช่างเขินนัก
เพราะขี้เหร่ไม่งามเธอหยามหมิ่น
จนชาชิน สายตาเขา..เราประจักษ์
ไหนจะสู้คำหวานคนขานรัก
เมื่อตระหนักใจสั่น..ลั่นดังเป๊าะ
ต้องเจียมตนเพราะเราเก่าเกินเก็บ
แหม!! มันเจ็บ..ว่าวขาดลอย ถูกปล่อยเกาะ
สู้เดินดุ่มเดียวดายคำไม่เพราะ
ถ้าเอ๊าะเอ๊าะ..คงมีคนสนใจนะ
ใช่ว่าเราหนังเหี่ยวเหนียวเกินขบ
ยามเธอพบไยหลบพลัน..หันหลังผละ
ช่างหัวเผือก..หัวมันแล้วกันฟระ
กลอนปุปะ..แต่ใจฉันนั้นงามแงะ
" ประภาคาร "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
