สายธาร...“ ธรรมดา ”
ด้วยเรียวแขน แสนล้า ว่ายฝ่าข้าม
คงสัมผัส ความงาม แห่งน้ำเชี่ยว
ที่ว่าร้าย จึงใช่ร้าย เพียงถ่ายเดียว
หากใจเหนี่ยว ตระหนักซึ้ง ถึงธารธรรม
แห่งห้วง มหรรณพ บรรจบฟ้า
คลื่นซัดพา ถั่งโถม โหมกระหน่ำ
เกลียวชีวิต ซัดซ่า เริงระบำ
มีหรือใคร ร่ายรำ เพียงเดียวดาย
จึงน้ำตา หมองหม่น ของคนทุกข์
คอยขับปลุก คลื่นสาด ไม่ขาดหาย
แต่ใครยอม จ่อมจม อย่างงมงาย
หรืออยู่อย่าง คล้ายคล้าย ลืมหายใจ
ต่างรอแสง แห่งธรรม ธรรมดา
ที่จะสาด ฉายมา เมื่อเช้าใหม่
เพื่อเสริมแรง แกร่งกล้า ข้ามฝ่าไป
อย่างซึ้งใน ลำธาร ผ่านผจญ
จึงได้เห็น เบื้องหน้า มีฟ้ากว้าง
จึงรู้ทาง คดเคี้ยว เลี้ยวเหวหน
จึงพลัง ดั่งไฟ ในใจตน
จะปลุกปลอบ ผู้คน บนเส้นทาง
และเอื้อมมือ ปกป้อง ประคองโลก
คอยดับโศก สาดซัด สิ่งขัดขวาง
มิตรภาพ จึงฉาย ข้ามลายพราง
ด้วยก้าวย่าง แห่งธรรม ธรรมดา
" กลอนสำนวนนี้ อ.นายเงา
เขียนไว้ให้ผมที่สมาคมนักกลอนฯครับ จึงนำมาบันทึกไว้ "
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
