ขอเดินกางร่มให้กลางสายฝน
เพื่อเธอพ้นเปียกปอนแม่งอนง่าย
ใต้ร่มรักเราสองประคองกาย
เราฝ่าสายฝนนองเพียงสองเรา
ศรัทธารักมอบให้แม้ไม่หวาน
ประภาคารสูงค่ากว่าใครเขา
เพราะอยู่สูงเกินเงื้อมยากเอื้อมเอา
ใจขอเฝ้าปีนฟ้าประภาคาร
อย่ามาปีนมาป่ายเลยชายขวด
เดี๋ยวจะชวดเพราะฉันนั้นไม่หวาน
อยู่ตึกร้างเสียดฟ้ารอมานาน
ประภาคารตั้งเดี่ยวยังเปลี่ยวดาย
สูงเทียมฟ้าเหงาหงอยคอยส่องแสง
จนไร้แรงล้มคว่ำคะมำหงาย
ฝนกระหน่ำหนาวเหน็บเจ็บใจ-กาย
ขวดเฝ้าหมายหอคอยทนลอยคอ
หน่าย,เหนื่อย,เมื่อย..บ้างไหมใจขวดเก่า
เห็นเธอเฝ้ามิหวั่นไหวใจจรดจ่อ
อันของสูงใช่ว่าจะน่ารอ
สักวันเธออาจท้อ..ขอลาไกล
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
