ประหนึ่งสรวงดวงดาวคราวมืดมิด
ดับสนิทปิดแสงแห่งเสน่หา
ดั่งอาดูรสูญสิ้นกลิ่นมาลา
ให้โหยหาผกาแก้วแล้วเจ้าเอย
เอ่ยบทงามความเผยเปรยโปรยหา
แม่บุหงาข้าวอนอย่างอนเฉย
ไร้ซึ่งเงาเจ้าผละคราละเลย
เหมือนไม่เคยเชยชิดสนิทกัน
มรสุมรุมเร้าเข้าถาโถม
แม่งามโฉมโสมส่องต้องใจฉัน
อย่าถือโทษโกรธเคืองเรื่องแล้วกัน
โปรดเถิดจันทร์ฉันฉายมืดคลายเอย






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า