ลมหนาวโชยโรยร่ำสัมผัสแผ่ว
กรุ่นกลิ่นแก้วแล้วคำนึงถึงนวลศรี
หอมแก้วพี่นี้กว่ามวลมาลี
แก้วฤดีนี้ร่ำประจำใจ
เตือนคะนึงถึงวันเหมันต์ก่อน
เสียงลมวอนอ้อนถามความไฉน
เหมือนคำนวลครวญพร่ำร่ำพิไร
เปิดฤทัยไมตรีร่วมชีวัน
โอ้หนาวแล้วแก้วหอมไม่ยอมสร่าง
คะนึงปรางนางพาวิญญาณ์ฝัน
กลิ่นแก้วกรุ่นอุ่นเนื้อเมื่อเคียงกัน
หอมเจือจันทน์กลั่นเคล้าของเจ้านวล
โอ้แก้วเอยเชยชื่นรีบคืนกลับ
พี่รอรับนับวันเจ้าพลันหวน
ร่วมภิรมย์ชมฝันรื่นรัญจวน
เคล้าลมครวญอวลร่ำแก้วกำจาย......
" บูรพ์ "
เย็นสายลม พัดไกว เมื่อใกล้หนาว
หอมแก้วขาว รวยริน มิสิ้นหาย
กลิ่นไออวล ชวนชื่นพาขื่นคลาย
ด้วยความหมาย เพริศแพร้ว ดอกแก้วงาม
นวลละมุน กรุ่นกลิ่น ถวิลหา
ดุจแก้วตา ยาใจ ใคร่สอบถาม
อยู่แห่งไหน อย่าเฉย ละเลยความ
ส่งทุกยาม คิดถึง คะนึงครวญ
เหมันต์เยือน เหมือนเย้า ให้หนาวจิต
เคยแนบชิด สนิทเนื้อ เมื่อลมหวน
โอ้ใครเอย เผยรักจะภักดิ์นวล
อย่าเรรวน คราวร้าง เมื่อห่างกัน
ด้วยคิดถึง คะนึงหา ทุกคราค่ำ
ส่งถ้อยย้ำ ยวนเย้า เฝ้าฝากฝัน
ยามกลิ่นแก้ว โชยมา พาผูกพัน
อย่าเหหัน วันลา สัญญาใจ....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
