เพียงลำพังนั่งเพ้อละเมอหวน
คิดย้อนทวนครวญใคร่อาลัยขอ
ความหวานชื่นคืนกลับนับวันรอ
พะเน้าพะนอลอออ่อนเหมือนก่อนเคย
เห็นนกคู่อยู่สองยิ่งหมองเศร้า
บินคู่เคล้าเราเคียงเพียงเขนย
นกเริงร่าทว่าคนหม่นจังเลย
ไร้คู่เชยเกยกอดพลอดรำพัน
ใบไม้ไหวใจสั่นประหวั่นหวาด
ยิ่งอนาถขาดน้องประคองขวัญ
จะหนาวเนื้อเหลือคะเนเมื่อเหมันต์
ร้อยแพรพรรณนั้นไม่เท่าเนื้อเจ้านวล
โอ้ว้างเอยเคยเป็นเช่นเราไหม
ทำฉันใดให้ลดหมดกำสรวล
จะถามฝันนั้นก็เหช่างเรรวน
ไร้รัญจวนหวนมานิจจาใจ...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
