หน้ากระท่อมไม้ไผ่..ยินไก่ขัน
แสงตะวันอ่อนละมุนอบอุ่นแสน
บนแคร่ไม้..พ่อเฒ่านั่งเป่าแคน
เสียงแหลแหล่น..แล่นแตร..อี๋แอ๋ครวญ
หลบมาจากเมืองกรุงมุ่งชมทุ่ง
หอมจรุงกระไอดินถวิลหวน
หยาดน้ำค้างหยาดพราวราวเชิญชวน
ให้คืนหวนจูบดิน..ถิ่นบ้านเรา
น้ำค้างเกาะยอดหญ้า..ประสาน้ำค้าง
เจ้าไม่เคยเอ่ยอ้างถึงความเหงา
หรือจะพ้อขอจันทร์ให้บรรเทา
ความโศกเศร้าเป็นอย่างไร..เจ้าไม่รู้
ร่ายบทกลอนบ้านทุ่ง..มุ่งกล่อมขวัญ
เจื้อยจำนรรจ์ฝากบอกดอกประดู่
ในสายธารความหวังยังพรั่งพรู
สร้างฝันอยู่ท่ามหมอกนะดอกรัก
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
