บัวขาวพราวเพริศพริ้ง อยากมอง
ก้านกิ่งทิ้งลงหนอง ทั่วคุ้ง
พิศเล็งเพ่งทั้งสอง เต้าเต่ง
กลิ่นที่รี่คละคลุ้ง แต่งแต้มยามเย็น
บัวขาวสวย สดใส ให้น่าพิศ
เพ่งเพียงนิด จิตสั่น หวั่นให้เห็น
ภูมริน บินตอม ไม่ยอมเว้น
หอมเฉกเช่น กลิ่นเจ้า เย้ายวนใจ
พันทอง
เป็นบัวขาว ร้าวฉาน กลีบยานย่น
ต้องแสงหม่น ลมหมอง มิผ่องใส
เศษฝุ่นฟุ้ง คลุ้งคละ ตะโบมไล้
กลีบหม่นไหม้ กรายกล้ำ ช้ำอ่อนแรง
มีเพียงสาย น้ำรอบ คอยปลอบเห็น
ให้ความเย็น จุนเจือ เมื่อร้อนแสง
กอดก้านดอก ทานใบ ไม่คลายแคลง
เหมือนตำแหน่ง บุพการี ผู้มีคุณ
ต้องแสงหม่น ลมหมอง มิผ่องใส
เศษฝุ่นฟุ้ง คลุ้งคละ ตะโบมไล้
กลีบหม่นไหม้ กรายกล้ำ ช้ำอ่อนแรง
มีเพียงสาย น้ำรอบ คอยปลอบเห็น
ให้ความเย็น จุนเจือ เมื่อร้อนแสง
กอดก้านดอก ทานใบ ไม่คลายแคลง
เหมือนตำแหน่ง บุพการี ผู้มีคุณ
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
