พะเน้าพะนอกระแซะกระเซ้า เพียงไร
ประคบประหงมประจบฤทัย กว่านี้
รักกลับตะกุกตะกักใน นงนุช
นี่แหละนะเสน่หาลี้ ที่ให้ไร้ผล
คนรักเพียงพบเพี้ยง ปีละหน
พบพักตร์พร่ำบ่นจน โลกหน้า
หัตถ์สัมผัสแก้มชน โชยอยู่ นิรันดร์นอ
คลายรักอย่าชักช้า หลีกให้ไกลตา
มารยารักมักเข้า- ใจยาก
ยามรุ่งมุ่งสู่ฟาก ฝั่งฟ้า
ยามดิ่งดั่งโดนลาก ลงหุบ- เหวนอ
โอ้อกเอ๋ยอ่อนล้า กว่าได้รักจริงฯ(๖๑๖)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
