อยากจะลืมอดีตดั่งปิดฉาก
ให้สิ้นซากซับซ้อนที่ร้อนผ่าว
ลืมให้หมดความสุข,ทุกข์,เรื่องราว
ดั่งเดือนดาวลับไปไม่หวนคืน
แต่หัวใจของตนเคยหม่นหมอง
ยังเกี่ยวข้องยื้อยุดอย่างสุดฝืน
ดั่งตัดบัวเหลือใย,ใครกล้ำกลืน
เคยลุกยืนดูดาวคราวท้อแท้
ถึงจะเปลี่ยนผ่านพ้นคนละฟ้า
ถึงเวลาแตกต่างหมดทางแก้
ถึงตัดใจจากกันมั่นดวงแด
จะไม่แลเหลียวมองให้ข้องคา
วันเวลาผ่านไปดั่งสายน้ำ
ความชอกช้ำยังอยู่ดั่งภูผา
สายน้ำไม่เคยทวนหวนคืนมา
แต่น้ำตาไม่เคยแห้งจากแอ่งใจ
รู้ทั้งรู้น้ำไหลไม่ย้อนกลับ
ดั่งดาวดับล่วงหล่นไม่วนได้
แต่อดีตยังเยือนไม่เลือนไป
ฟากฟ้าไกลยังใกล้เหมือนไหลคืน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
