ตอนเป็นเด็ก เล็กอยู่ ยังรู้จัก
เคยทายทัก ท้วงถาม ตามประสา
เมื่อเติบใหญ่ ได้อ่านเขียน เรียนวิชา
ท่องตำรา ร่วมเรียง อยู่เคียงกาย
ไปโรงเรียน เพียรสนุก สุขด้วยกัน
ผูกสัมพันธ์ ไม่จืดจาง ไม่ห่างหาย
กาลเวลา พาให้ ไมตรีคลาย
สิ่งทั้งหลาย ไม่เที่ยงแท้ ไม่แน่นอน
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ไม่มีเขา
มานั่งเฝ้า เพ้อพร่ำ ทำออดอ้อน
ใต้ร่มไทร มองน้ำใส ใจอาวรณ์
อดีตย้อน หลอนจิต ยามนิทรา
มองสายธาร ผ่านไหล ใจหวนคิด
ถึงอดีต จิตครวญ ให้หวนหา
ความรักเคย ราบรื่น ชื่นอุรา
ใยต้องมา สลาย กลับกลายไป
ดังสายธาร ผ่านเลย ไม่เคยกลับ
ไหลเลยลับ ไม่กลับทวน หวนมาใหม่
ความรักลอย ราร้าง เหินห่างไกล
เกินหัวใจ เรียกทวน ให้หวนมา
อดีตรัก เลยผ่าน ร้าวรานยิ่ง
เธอทอดทิ้ง ฉันเศร้า เฝ้าฝันหา
ทิ้งฉันอยู่ ดายเดียว เปลี่ยววิญญา
รักโรยรา ลอยไหล ดั่งสายธาร
ชลนา ทิชากร
ขออนุญาตติ-ชมสักเล็กน้อยครับ กลอนบทแรกที่ผมใส่สีแดงไว้นั้น ผมอ่านแล้วข้องใจว่าหมายถึงอะไร เพราะคุณไม่ได้บอกไว้
กลอนนี้ภาพโดยร่วมค่อนข้างมัวไม่แจ่มชัด กว่าจะมาเข้าใจว่าทั้งหมดที่กล่าวมานี่หมายถึงคนรักก็เล่นเอาจนบทสุดท้าย
แล้วความรักที่ว่านั้นก็ไม่ทราบว่า เป็นความรักแบบไหน มันไม่ชัดเจนเลยครับ ว่ารักแบบแอบรักเพื่อน(รักข้างเดียว) รักแบบแฟน(ตกลงเป็นแฟนกัน)
แล้วการเลิกลาก็อีก เหตุผลไม่ชัดเจน ภาพมันเบลอๆ สรูปความไม่ได้ว่าอะไร กลอนจึงเป็นเหมือนกลอนที่นั่งเพ้ออยู่คนเดียว
พูดแล้วคนฟังไม่รู้เรื่อง เป็นการใช้คำที่ฟุ่มเฟือย มีสาระน้อยมาก ทั้ง ๖ บทที่กล่าวมานั้นสรูปอยู่ในประเด็นแค่ เคยอยู่ด้วยกันเมื่อครั้งเด็ก
เรียนด้วยกัน รักกัน แล้วเขาก็ทิ้งไป นอกนั้นผู้อ่านไม่ทราบอะไรเลย
อันที่จริงกลอนที่มีประเด็นอยู่เพียงเท่านี้ ควรจะรวมเนื้อหาทั้งหมดให้จบภายใน สองบทเท่านั้นเองครับ
ไม่ควรรจะเขียนให้ยืดเยื้อ
การใช้คำสลับกัน จากทักทาย เป็นทายทัก ควรหลีกเลี่ยงครับ เว้นเสียแต่ไม่ทราบหรือไม่เข้าใจ
เรื่องสัมผัส หรือฉันทลักษณ์ ก็ OK ครับ
ด้วยจิตคารวะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
