เมื่อเป็นมนตร์ อักษรา พาสร้างสรรค์
ไยต้องหัน ห่างจิต คิดเมินหมาง
จะโศกซับ รับเอา เฝ้าอำพราง
อยู่เคียงข้าง ดวงฤดี ที่ร้าวรอน
มนตร์กวี ที่วาง บนทางผ่าน
สี่ปี่แล้ว สร้างสาน งานอักษร
ขมมากมาย กว่าหวาน บนลานกลอน
มีบางตอน อ่อนล้า น้ำตาริน
ยังคงรื่น ชื่นคำ ลำนำโศก
อยู่บนโลก จินตนา พาถวิล
ทุกข์ถมทับรับร้อยถ้อยระบิล
ด้วยกวิน วาดหวัง...สมดั่งใจ....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
