ดวงตะวันลับฟ้าไม่ลาลับ
ยังคืนกลับมาหาพาสุขสันต์
ส่องแสงสูรย์พูนสุขในทุกวัน
ดั่งผูกพันสายใยให้ปรีดิ์เปรม
แต่ชีวิตของฉันในวันนี้
มันไม่มีวันหวนดั่งทวนเข็ม
คนรักพรากจากไปไม่อิ่มเอม
ความเกษมไม่เหลือสิ้นเยื่อใย
เฝ้ารอวันคนดีเยือนชีวิต
ที่มืดมิดดั่งจันทร์แรมมิแจ่มใส
เฝ้าดูแลทั้งตัวแหละหัวใจ
รอทรามวัยหวนกลับอย่าลับเลือน
กลับมาเถิดคนดีพี่รอเจ้า
พี่คอยเฝ้านับวันตะวันเคลื่อน
รอรุ่งเช้าแก้วตาจะมาเยือน
มาร่วมเรือนเพื่อนกันจนวันตาย
“ไพร พนาวัลย์”
ตะวันเคลื่อน เลือนลา มิลาลับ
อรุณรุ่ง ย้อนกลับ ฉาบความหมาย
ส่องสวาง กลางสรวง ดวงแสงพราย
ใช่จะหาย จากฟ้า มีมาเยือน
แต่ใจคน บนหล้า สิน่าเศร้า
ต้องทนเหงา เคล้าขม ตรมใดเหมือน
เมื่อรักร้างห่างหายกลายลาเลือน
ทิ้งบิดเบือน เคลือนลับ ไม่กลับคืน
จะวิงวอน อย่างไร คงไร้ค่า
เมื่อสิ้นใน ปรารถนา มิมาฝืน
ปล่อยคนรอ ระกำ ต้องกล้ำกลืน
ทนสะอื้น หม่นหมอง นองน้ำตา
โอ้ตะวันลับฟ้า ยังมาใหม่
แต่ไฉน รักเรา เฝ้าห่วงหา
ไม่คืนคอน ย้อนฝัน เหมือนผ่านมา
ดั่งตะวันหวนหาคืนฟ้างาม...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
