เรามิอาจผยอง หยิ่งโม้
หลักกลอนเก่าเรืองรอง เรากร่อย
ทั้งทราบมารยาทโอ้ อ่อนสร้างสขิกานท์
ทั้งอ่านกลบทด้อม ดูตน
ช่างน่าขันเสียจน จอดจุ้น
มิรู้หลักลอยวน กระท่อน กระแท่นนอ
รู้สึกอย่างกับวุ้น เมื่อเว้าเกลากลอน
(ผมขออนุญาตท่านระนาดเอกนะครับ แหะๆๆ คือผมฟังพวกท่านdiscussกันแล้ว ผมมีความรู้สึกว่าเรื่องกลอนพวกท่านรู้ลึกซึ้งมาก และก็พลอยทำให้ผมได้รับความรู้ไปด้วยครับ)
ด้วยความคารวะอย่างสูง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
