[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฤดีไพร]

น้องตกลง ปลงใจ ให้รีบบอก
ต๋วเครื่องบิน พี่ออก ให้เรย่า
บิสิเนสคลาส เลยนะ จ๊ะขวัญตา
อย่ารอช้า มากับพี่ ดีแน่นอน

พี่พันทอง


ใจเรยาหาใช่ได้เป็นดี้
ขอบคุณพี่ที่ให้ไมตรีก่อน
เรยามอบขอบคุณอุ่นอุทรณ์
แต่มิจรมีพรากจากบ้านนา

๑เรยา๑

ให้ขยันอดทนแม้จนยาก
สู้บนความลำบาก บากบั่นหนา
ถือศีลสัตย์มั่นในจริยา
สร้างงานไร่งานนาก็เจริญ

สุวรรณ

เรยาไม่ได้ท้อต่อชีวิต
มั่นคงคิดสร้างตนทนนานเนิ่น
แม้จะเหนื่อยทนเอาเฝ้าหาเงิน
แม้ขัดเขินก็อยู่สู้ด้วยใจ

๑เรยา๑

ขี่เจ้าทุยลุยเลนเอนกายพัก
รู้สึกรักแต่มิกล้าเอ่ยอาศัย
วันเวลาหมุนเวียนแปรเปลี่ยนไป
พบเธอในบ้านกลอนฯสะท้อนทรวง

อยากไปพบสบตาพาดูหนัง
ฟื้นความหลังครั้งเก่าเราเคยห่วง
เรื่อง"แผลเก่า"เศร้านักยามรักลวง
พี่ขอควงเธออีกครั้งอย่ารั้งรอ

karnkai

หากพี่มาหาน้องก็ต้องพบ
น้องไม่หลบหน้าหนีพี่หรอกหนอ
สาวเรยาอยู่นาไร่ไร้หนุ่มคลอ
หากพี่ขอเดินควงคงดวงดี

หากจะพาดูหนังเหมือนครั้งเก่า
ครั้งเมื่อเราเคยคู่ควงจู่จี๋
อดีตครั้งยังหวานผ่านหลายปี
มาหนนี้พี่กลับมาจะท่ารอ

๑เรยา๑

ขวัญคอยเรียมเจียมอุราอยู่นาทุ่ง
ทั้งวันยุ่งมุ่งงานสานเรือนหอ
เป็นวิมานสำราญรมย์ชมพะนอ
ได้เคล้าคลอพ้อรำพึงซึ้งรำพัน

พร้อมเอี้ยงทุยลุยนาจนฟ้ามืด
คนใจจืดจางจิตช่างบิดผัน
ระรื่นกรุงทุ่งนาทิ้งจาบัลย์
ลืมอ้ายขวัญหันหนีไปมีใหม่

บรูพ์

เรยาเรียมเจียมจิตมิคิดจาก
ยังรักมาพี่ขวัญอย่าหวั่นไหว
ยังเคียงคู่อยู่รักสมัครใจ
มิคิดไปจากนาอย่ากังวล

จะยืนยงคงอยู่คู่พี่ขวัญ
จะฝ่าฟันปัญหาไปไม่สับสน
จะเคียงข้างทุกย่างก้าวคราวยากจน
จะอดทนเคียงสู้อยู่เพื่อเรา

๑เรยา๑

ความทรงจำย้ำจิตให้คิดถึง
มองคลองบึงทุกวันนั่งพิงเสา
คุยกับควายทุกวันฉันซึมเซา
แฉะ(ชื่อควาย)แกเหงาหงอยไหมเขาไม่มา

ยามเดียวดายให้คะนึงนึกถึงเสมอ
ก่อนมีเธอทุกวันนั้นมาหา
จูงน้องแฉะผูกไว้ท้ายคันนา
ทอดอาลัยมองฟ้า...ว้าเหว่ใจ
 
---สะเลเต---

เรยาก็เหมือนกันทุกวันเศร้า
อยู่อย่างเหงาโดยแท้แดร้องไห้
มีเจ้าทุยคุยช่วยด้วยห่วงใย
ขาดบางใครเหลียวแลไร้แม้เงา

จะหาหนุ่มทุ่มใจมาใกล้ชิด
ได้แต่คิดมิอาจวาดหวังเขา
เรยารู้อยู่ไปได้เพียงเรา
แต่อดเหงามิได้จึงใคร่ครวญ

๑เรยา๑

ปรารถนายุพินยากสิ้นรัก
กระท่อมน้อยแห่งพักรอเจ้าหวน
ขอปกป้องดูแลแม่เนื้อนวล
สุดประมวลความนัยให้เจ้าฟัง

ราตรีเยือนฤดีพี่ปวดร้าว
แสนเหน็บหนาวลมเหนือยามเถือหนัง
ผ้าห่มหนาเท่าไรไม่อินัง
เกินยับยั้งเจ้าเอยพี่หนาวใจ

เคียงเล

เรยาก็หนาวจิดแต่คิดสู้
เพราะมิรู้มาดหมายชายหนไหน
อยู่บ้านนาป่าเขาลำเนาไพร
หน้ามิใสเหมือนสาวกรุงที่รุ่งเรือง

จำอยู่เฝ้าบ้านนาแม่ว่าหม่น
จำอดทนต่อไปไม่คุยเขื่อง
จะทำบุญตุนไว้ให้เนืองเนือง
คงประเทืองในชาติหน้าน่าจะดี

๑เรยา๑