๔๓... ลาทะนงตน
ร่ายสุภาพ
สิงโตจ้าวพงไพร ลอบเข้าไปหาเหยื่อ เมื่อคนยังหลับไหล ลำพองใจยิ่งนัก
ชักได้กลิ่นหอมหวาน ค่อยคืบคลานเข้าหา ตาประสานตา-ลา พักกายาในคอก
เนื้อหนั่นนอกอ้วนพี จึงตรงรี่หมายงับ เสียงพึบพับเอ้กอิเอ้ก.. เหมือนเสกมนต์เข้าหู
สิงห์ร้องฮู้ว..เสียงไก่ ช่างปวดใจปวดจิต ไยขันผิดเวลา โกยสี่ขาพรวดพราด
เกลียดขยาดเสียงไก่ขัน ลาคิดฝันบรรเจิด สิงห์เตลิดเพราะกลัวตน จึงลนลานวิ่งแจ้น
ลาคับแค้นมานาน คิดสังหารสิงโต ผอมแห้งโซหลังแอ่น รีบลุกแล่นไล่ล่า
ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า.. อย่าหนี พอดีไก่หยุดขัน สิงโตพลันหยุดกึก สั่งใจนึกหันกลับ
วิ่งเข้างับทันที เลือดหวานดียิ่งแท้ ลาโง่ถึงคราวแพ้ อย่าได้ทะนงตน เยี่ยงนา
พี.พูนสุข
**เรื่องเก่ามาเกลาใหม่ค่ะ
ขอบคุณการ์ตูนสวย ๆ จากอินเทอร์เน็ต
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
