เสียงฟ้าร้องก้องดังฟังสำเหนียก
ดังเสียงเรียกเพรียกตื่นสะอื้นเหลียว
คิดถึงน้องร้องหาขึ้นมาเชียว
ครั้งพาเที่ยวเกี่ยวก้อยร้อยประคอง
โอ้ดึกดื่นคืนนี้พี่เปลี่ยวเหงา
เคยมีเราเคล้าคลอพะนอสอง
หวังสวาทพิลาสรักจักเรืองรอง
ดุจแสงทองส่องสว่างกระจ่างใจ
พิรุณร่ำฉ่ำชื้นสะอื้นอั้น
ด้วยน้องนั้นวันนี้อยู่ที่ไหน
โอ้หยาดฝนปนน้ำตาสุดอาลัย
หลั่งรินไหลนองดินจินต์กมล
หากกุศลดลถึงให้พึงรู้
แม้นจะอยู่ที่ใดในแห่งหน
ทั่วสถานพิมานแมนแดนสกล
จะรักท้นล้นใจให้คนเดียว...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
