" ยามเย็น "
โอ้จำจากพรากดวงใจอาลัยถวิล
ดั่งสูญสิ้นวิญญาณประมาณหมาย
เช่นสายัณห์ตะวันลาทิวากลาย
แสงเคยฉายหายจากฟากฟ้าคราม
ภุมรินบินชะอ้อนชอนเกสร
สมใจจรร่อนลี้แลผลีผลาม
เมื่อแดดอ่อนรอนแรงเป็นแสงงาม
ส่องทาบทามลามเหลืองประเทืองทอง
โอ้ยามเย็นเช่นเราที่เหงาหงอย
ใจยิ่งคล้อยตามตะวันก็พลันหมอง
ด้วยว่ารักจากไกลเกินใฝ่ปอง
สิ้นเรืองรองของทินกรสะท้อนใจ...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
