หยุดฟังเพลงวังเวงเสียงจำเรียงเสนาะ
เคยไพเราะเพราะลำนำต้องจำหนี
ฟังคราใดให้ระกำช้ำชีวี
ถ้อยวลีนี้ช่างบาดอนาถใจ
เคยหวานเพราะเสนาะเสียงเพียงแก้วก่อง
ดุจลอยล่องท่องวิมานตระการใส
ชื่นอุราพาคะนึงชั้นตรึงศ์ตรัย
เห็นไหวไหวให้เบิกบานสำราญรมย์
เมื่อเจ้าของน้องหนีไปมีใหม่
โอ้กระไรใจดำทำขื่นขม
ทิ้งเพลงหวานประหารเราให้เศร้าตรม
สุดระทมดั่งคมมีดตามกรีดทรวง...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
