ยามร่อนเร่เหว่ว้าอุราคว้าง
แผ่นดินที่เหยียบย่างก็ไร้เสียง-
สิ้นคำปลอบอุ่นใจคนใกล้เคียง
มีค่าเพียงธุลีดินจากถิ่นไกล
ทุกก้าวย่าง..โดดเดี่ยว..เปลี่ยวและเหงา
ร้างแม้เงาคู่คิดอยู่ชิดใกล้
ล้มแล้วลุก..ปลุกตน..หนทางไกล
ทนหวั่นไหวเก็บงำน้ำตาริน
หนทางสู่ดวงดาว..ยาวหรือสั้น
แม้หวาดหวั่นมิอาจหยุดจนสุดสิ้น
นี่คือสัจจธรรมย้ำห้วงจินต์
ใฝ่ถวิลวันสงบเมื่อพบดาว..
"ประภาคาร"
July 10, 2012
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
