(ภุชงคประยาตฉันท์ ๑๒)
๐ ตะวันดับจะลับลา...จะหลุดฟ้าและลาไกล
ทิวาหวานจะผ่านไป........อุราไหวหทัยตรม
๐ ฤดูผันวสันต์รอ.............ก็ยังท้อบ่สุขสม
พระพายพัดสะบัดพรม...ละเลงถมระทมทรวง
๐ ยะเยือกเย็นบ่เห็นเธอ..คะนึงเพ้อละเมอห่วง
นภาวับประดับดวง.......สลับช่วงและร่วงลง
๐ วจีหวานละลานจิต.....สลักติดสะกิดส่ง
นภานั้นบ่มั่นคง...........ก็ปิดปลงและหลงลืม...๑๑๓
ปล.พึงจะหัดแต่งครับ....ผม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
