น้องงานยุ่งนุงนังพักหลังเนี่ยะ
ไม่ได้เจี๊ยะแปะก๊วยหมวยอัดอั้น
ทั้งอดอยากปากเปื่อยเมื่อยทั้งวัน
งานโรมรันพันแข้งแรงไม่มี
จะเขียนกลอนนอนสลบ..จบก่อนเริ่ม
แรงใจเสริมก็หนีหายไปไหนนี่
โพสกลอนไปก็เปลี่ยวเปล่าเหงาสิ้นดี
ไม่เห็นมีใครอ่าน..พานน้อยใจ
จำเก็บใจเก็บตัวกลัวเขาหยัน
บทรำพันเพลงกลอนอันอ่อนไหว
อาจจะด้อยน้อยค่ากว่าใครใคร
คงเอาไว้อ่านเองแทนเพลงครวญ
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
