Re: เชิญชวนแต่งกาพย์พันบท

โง่เพราะรัก

ในนามความทุกข์ท้น สุขไม่ลนจนปรีดิ์เปรม
ในใจไม่เกษม เอมอิ่มรักที่พักใจ (๒๐๓)

ไหม้หมองจนมัวหม่น สิเคล้าปนจิตหวั่นไหว
เจ็บร้าวผ่าวทรวงใน ไหม้ระทมขื่นขมทรวง (๒๐๔)

อุราเจียนจำหัก แรมร้างรักที่จักหวง
เจ็บร้าวผ่าวแดดวง หน่วงจิตล่มระทมกาย (๒๐๕)

เจ็บช้ำระกำแท้ เป็นบาดแผลแก้ไม่หาย
แผลเป็นไม่เร้นคลาย ป้ายอย่างนั้นระหวั่นจริง (๒๐๖)

หัวใจต้องบอบช้ำ ต้องระกำเพราะแม่หญิง
หม่นใจไร้ที่พิง ก็มาอิงทิ้งที่เรา (๒๐๗)

เธอสะบัดความทุกข์ ทำเป็นสุขบนความเศร้า
นึกว่าเรามีเขา(ควาย) ให้เธอได้หลอกใช้ฤา (๒๐๘)

เธอคิดอะไรอยู่ นึกไม่รู้งั้นหน่ะหรือ
ทุกอย่างที่ทำคือ การหลอกใช้ฉันนั่นเอง (๒๐๙)

ฉันมันเป็นแค่ควาย หลอกสบายไม่ต้องเร่ง
ค่อยค่อยย่ำละเลง ความโง่เขลาเบาปัญญา (๒๑๐)

ที่ยอมก็เพราะรัก ให้หวนหักใจห่วงหา
รู้หรอกหลอกใช่มา ไม่ได้โง่แต่พราะรัก (๒๑๑)

ก็รู้ว่าเธอแสร้ง ทำเป็นแกล้งมาทายทัก
จริงจริงไม่รู้จัก ว่ารักนั้นเป็นเช่นไร (๒๑๒)

ตอนนี้เหลือความทุกข์ บนความสุขของหมองไหม้
สุดท้ายมันสายไป เธอมีใหม่ให้ฉันตรม (๒๑๓)

ฉันรู้ตั้งแต่แรก แต่ก็แปลกกลับขื่นขม
เพราะรักทำให้จม ระทมเศร้าเหงาอาดูร (๒๑๔)

วันนี้หมดสิ้นแล้ว ในวี่แววของความสูญ-
เสียใจมันเพิ่มพูน เจ็บปวดแปลบอยู่แนบเลย (๒๑๕)

ความทุกข์ล้นใจว่า ใครจะมาช่วยโปรดเผย
เหงาใจไปอย่างเคย ไม่มีเลยใครมาดู (๒๑๖)

ความรักมันหายาก อยากจักฝากท่านให้รู้
อย่างแสร้งแกล้งเชิดชู แล้วหักหลังทำให้ปลง (๒๑๗)