สายฝนหล่นพรำฉ่ำหล้า
ทุ่งหญ้าเขียวสดลดหลั่น
ชาวนาเปรมปรีดิ์ยินดีพลัน
ยิ้มรื่นสุขสันต์ตามครรลอง
แดดกล้าอ่อนแสงแรงผ่อน
ความร้อนเคยฉายพรายส่อง
เริ่มเย็นเข้ามาจับรับรอง
ให้ผองประชาเริงร่าใจ
สดชื่นพฤกษาธรรมชาติ
วิลาสตระการลำธารไหล
เสียงเพลงหรีดหริ่งเรไร
กล่อมไพรให้ซึ้งห้วงดวงมาน
ใกล้กาลพรรษามาถึง
ตราตรึงคืนวันที่ผันผ่าน
ฟ้าฝนโปรยปรายสายธาร
กลอนกานท์พร่างในฤทัยเรา
เขียนคำรำร่ายระบายฝัน
เฉิดฉันทุ่งนาป่าเขา
ภูผาเถื่อนถ้ำลำเนา
คอยเฝ้าหมายเพียรเขียนไป
สายฝนดุจหล่นพรำคำเข็ญ
ฉันเป็นคนกวีหรือมิใช่
ช่างเถิด อยากเขียนความตามใจ
แม้ใครอาจหยาม “ชุ่ย! ถุย!เชย!"ฯ
อริญชย์
๗/๖/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
