๏ สาส์นรัก ๏

๏ ถอดจิตรออกเพียรเขียนเป็นสาส์น
ไม่ไพเราะมธุรสพจมาน
หากเป็นกานท์กรองคำด้วยน้ำใจ

เมื่อรักนุชแล้วก็สุดอาลัยรัก
สุดจะหักห้ามจิตที่พิสมัย
จะกินเดินนั่งนอนดังฟอนไฟ
โอ้อาลัยที่แม่ไม่อาลัยเลย

เมื่อได้ชิดแล้วย่อมพิศวาสหมาย
มากลับกลายหนีหน้านิจจาเอ๋ย
ฤๅจะไม่เห็นคุณคนคุ้นเคย
ได้ชิดเชยแล้วมาพรากจำจากไป

ฤๅแม่ไม่เห็นที่ใจอาลัยรัก
ได้พบพักตร์แล้วจึงเมินให้หมองไหม้
ฤๅแม่คิดว่าเย้าเล่นไม่เป็นใจ
เมื่อห่างไกลแล้วจึงไม่ถนอมรัก

ซึ่งสาส์นนี้เป็นสัตย์ประทัดเที่ยง
ไม่บ่ายเบี่ยงด้วยมุ่งใจหมายสมัคร
ทุกเพรางายมาดหมายประสบพักตร์
อกจะหักก็ด้วยใจอาลัยลาน

ซึ่งสาส์นนี้ถอดจิตรออกขีดเขียน
เพราะใจเพียรมอบรักสมัครสมาน
หวังเจริญรักประจงด้วยนงคราญ
แม้ตอบสาส์นสมัครนี้จะดีใจ ฯะ