ผู้แต่ง : fern29123(ศรีธนญชัย)
พิงผนัง นั่งลง ที่ตรงหนึ่ง
มีเพียงใคร ที่ซึ่ง มีใจเหงา
ความทรงจำ นำภาพ ของ๒เรา
เป็นเรื่องเศร้า เล่าถึง ตรึงหัวใจ
ใครคนหนึ่ง ที่ได้ แต่ความรัก
มิรู้จัก ว่ารัก คือสิ่งไหน
เจ้าความรัก นั้นหรือ คืออะไร
คือสิ่งใด มิเคย ให้กลับคืน
ใครอีกคน ความเข้าใจ เขาได้รับ
แต่เขากับ เก็บไว้ ทำใจฝืน
มิว่าเช้า บ่ายเย็น หรือกลางคืน
นอนหรือตื่น เขานั้น ไม่เข้าใจ
แล้ว๒คน ได้มา พูดคุยกัน
มาแบ่งปัน ปัญหา เราสงสัย
คนแรกถาม "ความรัก คืออะไร"
คน๒ใบ้ "สิ่งที่เธอ เคยได้มา"
คนแรกงง คน๒ จึงถามต่อ
"อะไรหนอ ทอใจ ใช้รักษา"
คนแรกตอบ "ความเข้าใจ ใฝ่อุรา"
"เปรียบเหมือนยา รักษา ใจที่มี"
ทั้ง๒งง จึงพูด พร้อมกันว่า
"มาเธอจ๋า เปิดใจ อย่าพึ่งหนี"
"สิ่งใดเรา คิดว่า สิ่งนั้นดี"
"ที่เรานี้ มีอยู่ มาแบ่งปัน"
ทั้ง๒เริ่ม เรียนรู้ กับปัญหา
พิจารณา เปิดใจ อย่างสร้างสรรค์
ทั้ง๒ได้ เข้าใจ กันและกัน
เพราะสิ่งนั้น มันมี ในหัวใจ
จนมาถึง วันที่ ต้องลาจาก
๒เราพราก จากกัน ใจรู้ไหม
ระยะทาง นั้นห่าง กันแสนไกล
บอกกันไว้ "สักวัน เราต้องเจอ"
ใครสักคน ร้องไห้ และเงยหน้า
ได้พบว่า คนที่ คิดถึงเสมอ
ใครคนนั้น ที่พบ ก็คือเธอ
ผู้เสนอ หัวใจ ให้แก่กัน
เราจะกลับ มาเติมใจ เติมความรัก
ให้ประจักษ์ แก่โลก สุดสุขสันต์
ความเข้าใจ และรัก อยู่ร่วมกัน
มาทำฝัน ด้วยการ เติมใจเรา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
