จำใจลา อาลัย ใช่ไม่รัก
ด้วยเสียหลัก เซซัง ยังไหวหวั่น
เคยเคียงคู่ ร่วมเรียง เคียงทุกวัน
บัดนี้มัน เป็นอดีต กรีดฝังใจ
หนักอุรา พาให้ ใจร้าวรวด
แสนเจ็บปวด ยิ่งนัก ชักไม่ไหว
หมองระทม ตรมหม่น ล้นข้างใน
เส้นสายใย บางบาง จางเลือนลง
คงถึงคราว แน่แล้ว แววมันออก
นอนช้ำชอก ฝืนทน จนไหลหลง
ฤทัยแตก แหลกหมด คงปลดปลง
นวลอนงค์ ขอลา มาเดียวดาย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
