กลอนบทหวาน
ห่างหายไปนาน..จนตัดพ้อ
รับรู้ว่า..เวลายังเดินต่อ
ที่เหลือคือการเฝ้ารอ... .บทกลอนต่อไป
คือการ.. .สรรสร้าง
ให้โลกที่อ้างว้าง.ไม่หวั่นไหว
บางครั้งก็แต่งเติม..บางครั้งก็มาจากใจ
ทิ้งลงในโลกใบใหญ่ที่ใครต่อใคร.. .ไม่จริงจัง

ฉัน...ไม่ใช่เจ้าหญิง
มันคือความจริง..แม้ทำให้ใครบางคน.ต้องผิดหวัง
หากต้องการเพื่อนอิงซบไหล่..เมื่อหัวใจเริ่มพัง
แน่นอนว่าซ่อนอยู่ในบทกลอนแห่งความหวัง...ที่เขียนจาก
“คนธรรมดา.”





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า