หนึ่งดวงจันทร์ในดวงใจของใครหนอ
ที่เฝ้ารอกล้ำกลืนในคืนหนาว
ค่ำคืนนี้ไร้เพ็ญที่เด่นพราว
คงถึงคราวมืดมนมิยลยิน
หมู่ดาราเป็นเพื่อนไม่เหมือนเจ้า
พี่คอยเฝ้าเพียงโคมโพยมสิ้น
ยามดวงจันทร์ลับหล้าน้ำตาริน
ดั่งชีวินสิ้นแสงหมดแรงเดิน
“ไพร พนาวัลย์”
จันทร์ปวดร้าว คราวหม่น ต้องทนอยู่
น้ำตาพรู ร่วงผล็อย พลอยขัดเขิน
เพราะช่วงกาล พาลหมองถูกมองเมิน
ให้เผชิญ โศกซับ สลับไป
ครั้นไม่นาน จันทร์นวล ได้หวนกลับ
โศกเคยรับ กลับคืน ชื่นสดใส
อย่าจาบัลย์ คราวเมื่อ จันทร์จากไกล
เพราะมินาน เท่าใด สมใจคอย....
"สุนันยา"
น้ำตาพรู ร่วงผล็อย พลอยขัดเขิน
เพราะช่วงกาล พาลหมองถูกมองเมิน
ให้เผชิญ โศกซับ สลับไป
ครั้นไม่นาน จันทร์นวล ได้หวนกลับ
โศกเคยรับ กลับคืน ชื่นสดใส
อย่าจาบัลย์ คราวเมื่อ จันทร์จากไกล
เพราะมินาน เท่าใด สมใจคอย....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
