ความทรงจำอันเปราะบาง
…………..
อากาศยังร้อนรุ่ม เหงื่อชุ่มหมอน
ได้ยินเพียงเสียงละคร ตอนหัวค่ำ
ดวงตะวันเปลี่ยนทิศ ก่อนมิดดำ
“คนเราอยู่เพื่อจำ..” ผมรำพึง
อาจเป็นความขัดแย้ง แสร้งหัวเราะ
ทุกรอยยิ้มบางเปราะ เพราะก้ำกึ่ง
เพื่อลบเลือนบางสิ่ง อันบึ้งตึง
วันนี้จึง “ไร้วี่แวว..” คุณแผ่วเบา
เสียเวลารับฟัง ดังพายุ
ที่ปะทุก่อตัว ทั่วหุบเขา
ยังแต่ความทาทึม อันครึ้มเทา
ณ มุมอับ-มุมเฉา ของเราเอง
ต้นเฟื้องฟ้า-ปลาทอง ยังร้องส่ง
ดอกไม้คงผลัดกลีบ อย่างรีบเร่ง
ต่างก็ทิ้งกิ่งใบ โดยไม่เกรง
เพื่อละเลงความปวด อันรวดร้าว
คือความไม่เข้าใจ ในส่วนลึก
สะท้อนความรู้สึก เกินบอกกล่าว
ระหว่างความทรงจำ เพียงครั้งคราว
เป็นเรื่องราวอ่อนไหว ใครจะรู้!!
………………
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
