ยังตรึงจิต คิดคำ ลำนำรัก
สร้อยสลัก ร้อยเรียง เสียงอักษร
เชื่อมสายใย ใจสอง ครองสุนทร
เคียงบทกลอน กลกานท์ สานจากเรา
มิเคยลืม เลือนพี่ ที่รักยิ่ง
ถ้อยไพเราะ เสนาะพริ้ง อิงความเหงา
เงียบที่หาย กายที่ห่าง ร้างเหมือนเงา
เพราะว่างเปล่า เปรียบไร้ ในถ้อยคำ
มิรู้แต่ง แต้มอักษร กลอนใดเล่า
เปรียบเรื่องเก่า กาลใหม่ ใส่งามขำ
สลับที่ ที่สลับ จับร่ายนำ
เหมือนว่าซ้ำ ซากไป จึงไม่มา
แต่วันที่ ที่เห็น ที่เป็นอยู่
แวะเวียนดู ด้วยใจ ใครห่วงหา
จึงตรึงใจ ในฝัน สุนันยา
จนตรึงตรา ต้องต่อ เติมด้วยใจ
หทัยกาญจน์
๒๓ เมษายน พ.ศ.๒๕๕๕
ช่างละมุน อุ่นคำ ลำนำถ้อย
เจ้าเนื้อกลอย งามนิจ พิสมัย
โอ้นวลเอย ฤดี พี่ห่วงใย
ซ่านซึ้งใน ดวงจิต เฝ้าคิดครวญ
ด้วยยังคง ตราตรึง รำพึงฝาก
แม้นยามจาก พรากไป ร่ำไห้หวน
หมั่นประครอง กรองกานท์ แสนรัญจวน
กลิ่นไออวล แห่งรัก ตระหนักจินต์
กลับมาเรียง เคียงคำ พร่ำอักษร
ร่ายลิลิต พิศกลอน วอนถวิล
รักษ์ภาษา ค่างาม นามกวิน
ร้อยรักริน ร่ายรส พจนา
โอ้..ดวงใจ เจ้าเอย ไม่เคยห่าง
ร่วมจัดวาง สร้างผล มนต์ภาษา
หวานเอยหวาน ลำนำ ที่พร่ำมา
อย่าร้างลา เอกลักษณ์ สลักกานท์...
“สุนันยา”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
