ยังแต่งไม่ค่อยถนัด “สะบัดสะบิ้ง”
คำอ้อยอิ่งจึงลง “ตะกรงตะกร้า”
มิตรอย่าพูดให้โศก “กะโหลกกะลา”
เดี๋ยวถึงครูอังคณา “ประสาประสี”
พอแต่งได้โดยอ้อม “กะล่อมกะแล่ม”
เติมกลแต้มไม่ชัด “ถนัดถนี่”
บทกลอนจึงได้ดู “กระบู้กระบี้”
หลายท่านชี้คำผิด “กระบิดกระบวน”
เป็นนักกลอนนอนกลุ้ม “กระบุ่มกระบ่าม”
ร้อยกรองงามยากนัก “กระอักกระอ่วน”
ยิ่งแต่งก็ยิ่งงง “สำนงสำนวน”
อ่านทบทวนรู้สึก “กระยึกกระยือ” ฯ
อริญชย์
๑๗/๔/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
