ยังบางทีมีใครลืมไปว่า
กว่าจะมาเป็นดาวพร่างพราวฝัน
ต้องสู้ทนนานาสารพัน
จึงเฉิดฉันแสงงามผ่องอำไพ
ยังบางทีมีใครลืมไปว่า
กว่าจะมาลาวัณย์ดังฝันใฝ่
ต้องล้มลุกคลุกคลานสักปานใด
จึงแจ่มใสน่ายลเมื่อฝนจาง
ยังบางทีมีใครลืมไปว่า
กว่าจะมาถึงสิทธิ์ที่คิดต่าง
ต้องเดินเดี่ยวเวียนวนหลายหนทาง
จึงรางชางทางศิลป์กวินกานท์
ยังบางทีมีใครลืมไปว่า
กว่าจะมาเป็นบทกลอนรสหวาน
ต้องโน้มจินต์สู่จันทร์ตะวันวาร
จึงพ้องพานซ่านในหทัยชน
ยังบางทีมีใครลืมไปว่า
กว่าจะมาพราวแสงสู่แห่งหน
ต้องผ่านเมฆมัวมารบันดาลดล
จึงพร่างบนพฤกษาช่อมาลี! ฯ
อริญชย์
๑๒/๔/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
