มนุษยธรรมจอมปลอม

“แม่จ๋า หนูท้องกิ่ว แสนหิวข้าว
หนาวก็หนาว กายา ขาดผ้าห่ม
น้องงอแง ตัวร้อน นอนไข้ซม
แม่ซื้อนม อยู่ไหน จึงไม่มา”

เสียงเด็กน้อย กำพร้าพ่อ เฝ้ารอแม่
ฟังท้อแท้ กินใจ ไร้เดียงสา
ร่ำรำพัน ชวนสมเพช เวทนา
อนาถา อาศัย ใต้สะพาน

อนิจจา น้องหนู ผู้อาภัพ
รอแม่กลับ อาทร ป้อนอาหาร
มิรู้ว่า แม่ย่อยยับ ดับวายปราณ
ถูกสังหาร เชือดเถือ เมื่อค่ำคืน

เขาจับได้ ฆาตกร ชายจรจัด
มันตอบชัด รับทำร้าย หมายข่มขืน
ร่มโพธิ์ของ ลูกรัก พลันหักครืน
ต่อนี้คง ยิ่งขมขื่น ทุกคืนวัน

เสียงมวลชน วิจารณ์ ผ่านหน้าสื่อ
ให้เร่งมือ ลงอาญา ถึงอาสัญ
แต่มีผู้ เรียกร้อง เข้าป้องกัน
ขอลดทัณฑ์ บรรเทา เจ้าเดนตาย

ยก “มนุษยธรรม” นำกล่าวอ้าง
ช่วยแก้ต่าง ช่ำชอง ช่องกฎหมาย
เชิดหน้าอวด อารยะ ลืมละอาย
ความโหดร้าย มองเห็น เป็นเรื่องรอง

เหมือนส่งเสริม คนชั่ว เพื่อตัวเด่น
เมินกรรมเวร สิ้นคิด จิตบกพร่อง
ทีคนถูก ประทุษร้าย มากก่ายกอง
ไยไม่ไป ปกป้อง ลองถามใจ

สุนทรวิทย์